Dziadkowie są po to by rozpieszczać swoje wnuczęta i sprawiać by były szczęśliwe. Są nieodłączną częścią życia każdego dziecka, a w dzieciństwie spędzonym bez nich zawsze zabraknie tego szczególnego rodzaju miłości. Ponieważ dziadkowie nigdy nie umierają, stają się niewidzialni i pozostają na zawsze głęboko w naszym sercu.
I nawet po latach, tęsknimy za nimi i dalibyśmy wszystko, by usłyszeć ich historie, poczuć ich pieszczoty i spojrzeć w oczy pełne nieskończonej miłości…
Dziadkowie czerpią radość z patrzenia jak rodzimy się i rośniemy, natomiast my musimy być świadkami tego, jak oni się starzeją i żegnają z tym światem. Śmierć dziadka jest zwykle pierwszym pożegnaniem, z którym musimy się zmierzyć.
Dziadkowie, którzy przyjmują aktywną rolę wychowywania swoich wnuków, zostawiają w swych wnukach ślady, spuścizny, które będą im towarzyszyć w życiu kiedy dziadków już nie będzie.
W dzisiejszych czasach bardzo często zdarza się, że dziadkowie uczestniczą w wychowywaniu swoich wnuków. Stanowią nieocenione wsparcie w dzisiejszych rodzinach. Dzieci jednak dobrze czują, że rola dziadków różni się od roli ich rodziców.
Dziadkowie i wnuki rozwijają szczególną, głęboką i intymną więź, więc utrata dziadków może być szokiem dla delikatnej jeszcze osobowości dziecka czy nastolatka. Chcemy z tobą pochylić się nad tym tematem.
Pożegnanie z Dziadkami: pierwsze doświadczenie dotyczące straty
Niektórzy z nas, dorosłych, zostało naprawdę uprzywilejowanymi, mogąc stawić czoła śmierci, we wczesnym dzieciństwie, kiedy dzieci nadal nie rozumieją takiej straty. Zwykle dorośli nie są w stanie w pełni wyjaśnić, co się stało i próbować złagodzić śmierć tak, by „nie bolało”.
Dorośli powinni wyjaśniać rzeczy swoim dzieciom mówiąc im prawdę. Oczywiście trzeba wiedzieć, jak dostosowywać informacje do wieku. Trzeba jednak unikać błędu popełnianego przez wielu rodziców, którzy nie pozwalają na ostatnie pożegnanie dziecka z dziadkiem w szpitalu, lub zbywają dziecko frazesami typu „dziadek jest w niebie”.
– Musimy pomóc dziecku zrozumieć śmierć po prostu i bez metafor, aby nie powstały błędne przekonania. Jeśli powiemy, że dziadek odszedł, najprawdopodobniej dziecko zapyta: kiedy wróci.
– Jeśli próbujemy wyjaśnić dziecku śmierć z religijnej perspektywy, należy podkreślić fakt, że zmarły nie zamierza „powrócić”. Wyjaśnienia muszą być bardzo krótkie, proste i na temat, pamiętaj, że młody umysł może jedynie wchłonąć ograniczoną ilość informacji.
– Ważne jest również, aby dorośli nie ukrywali swoich uczuć i łez przed dziećmi. Musimy je nauczyć, że śmierć nie jest tematem tabu. Mamy prawo cierpieć i mówić o niej swobodnie. Dzieci kiedyś lepiej zrozumieją takie nieszczęśliwe wydarzenia, tymczasem musimy być ich pomocnikami.
– Musimy zwracać uwagę na to, że dzieci będą zadawać nam wiele pytań, a te prośby wymagają inteligentnych i precyzyjnych odpowiedzi. Utrata dziadków w dzieciństwie lub w okresie dorastania zawsze będzie bardzo trudną kwestią, a najlepszą rzeczą do zrobienia w tej chwili jest rozpacz z całą rodziną. Trzeba ostrożnie podchodzić do każdego pytania lub potrzeb swoich dzieci.
Nawet jeśli ich nie ma są obecni
– Nawet jeśli są nieobecni, dziadkowie są zawsze w naszym życiu, we wspólnych miejscach, rodzinnych, pamiątkach, a nawet w historiach, które przekażemy nowym pokoleniom. Nowym wnukom lub prawnukom, które nigdy nie poznają dziadka lub babci.
– Dziadkowie trzymali nas za ręce w czasie, kiedy uczyliśmy się chodzić, a teraz trzymają nasze serca, gdzie będą przebywać wiecznie, dając nam swoje światło i pamięć.
– Obecność dziadków jest w tych pożółkłych zdjęciach w ramkach. Dziadek jest obecny w drzewie, które kiedyś zasiał własnymi rękami, a babcia w swetrze, który wydziergała na drutach.
– Wciąż są obecni w zapachach ciast, które pozostają w naszej pamięci emocjonalnej. Ich pamięć znajduje się również w każdej mądrej radzie, którą otrzymaliśmy od nich, w opowieściach, które nam snuli, w sposobie, w jaki sznurujemy buty, a nawet w tym dołku w brodzie, który odziedziczyliśmy po nich.
– Dziadkowie są obecni w naszych uczuciach. Nigdy nie umierają, są czymś więcej niż zwykłym ciałem. Pokazali nam, jak poruszać się we własnym tempie, trochę wolniej, jak cieszyć się popołudniem. Są jak dobra książka, która ma inny, szczególny zapach, i język, który wykracza poza słowa.
– Jest to język uścisku, delikatnej pieszczoty, uśmiechu, popołudniowego spaceru w ciszy, oglądania zachodu słońca. Wszystko to będzie trwać wiecznie.
– w miłości tych, którzy zawsze kochają i szanują. W ich pamięci.
Podzielcie się tym ze swoimi przyjaciółmi i rodziną!
Źródło: lolmania.info
