„Mam dwa latka. Nie jestem okropna… jestem sfrustrowana” – tak wygląda świat oczami dziecka

Oczekiwania rodziców, kontra nieodkryty przez dziecko świat. Ich zderzenie może skutkować łzami, krzykiem lub złością ze strony malucha. Okazuje się, że nie bez powodu.

Wciąż mówimy maluchom „nie” dla prostych czynności, a chcemy, by przyswoiły te skomplikowane. Nie więc dziwnego, że dwulatek ma swój bunt, płacze i bywa „histeryczny”. On komunikuje, że coś jest nie tak.

Jedna z mam, Mary Katherine Backstrom, opublikowała pamiętnik dwulatka, napisany przez kogoś, kto próbował wcielić się w rolę dziecka. Wraz z każdym kolejnym „nie” zasłyszanym od rodziców, emocje narastają. Czy autor trafił w sedno problemu?

Z pamiętnika 2-latki:

Obudziłam się dzisiaj rano i chciałam ubrać się sama, ale powiedziano mi: „nie, nie mamy czasu, ja to zrobię.” To mnie zasmuciło.

Chciałam sama zjeść śniadanie, ale powiedziano mi: „nie, ubrudzisz się, ja Cię nakarmię.” To sprawiło, że poczułam się sfrustrowana.

Chciałam wsiąść sama do samochodu, ale powiedziano mi: „nie, musimy iść, nie mamy czasu. Wsadzę Cię.” To spowodowało, że się popłakałam.

Później chciałam układać klocki, ale powiedziano „nie tak, zobacz, tak się to robi…” Zdecydowałam, że nie chcę już bawić się klockami.

Chciałam pobawić się lalką, którą miał ktoś inny, więc ją wzięłam. Powiedziano mi: „nie, nie wolno! Musisz się dzielić.” Nie jestem pewna, co zrobiłam, ale to mnie zasmuciło. Płakałam. Chciałam się przytulić, ale powiedziano mi: „wszystko w porządku, idź się bawić”.

Powiedziano mi, że „czas się zbierać”. Wiem o tym, ponieważ ktoś ciągle mówi: „pozbieraj swoje zabawki.” Nie jestem pewna, co robić, więc czekam aż ktoś mi pokaże. Nie jestem pewna, co robić. Jak zacząć? Gdzie położyć zabawki? Słyszę wiele słów, ale nie rozumiem, o co mnie proszą. Jestem zdezorientowana.

Kiedy nadszedł czas obiadu, chciałam dostać swoje jedzenie, ale powiedziano mi „nie, jesteś za mała, ja to zrobię”

Poczułam się mała. Próbowałam zjeść jedzenie, które miałam przed sobą, ale ktoś ciągle mówił: „Tutaj masz, spróbuj tego, zjedz to…” i wkładał mi coś do ust. Nie chcę już jeść. To sprawiło, że chciałam płakać.

Nie mogę odejść od stołu, bo nikt mi nie pozwoli… Ciągle mówią, że muszę „wziąć gryza”. To sprawia, że ​​płaczę jeszcze bardziej. Jestem głodna, sfrustrowana i smutna. Jestem zmęczona i potrzebuję kogoś, kto by mnie przytulił. Nie czuję się bezpiecznie. To mnie przeraża. Płaczę jeszcze bardziej.

Jestem dwulatką. Nikt nie pozwala mi się ubrać, nikt nie pozwala mi poruszać własnym ciałem, nikt nie pozwala mi zadbać o własne potrzeby.

Oczekuje się jednak, że będę wiedziała, jak się dzielić, słuchać, lub „poczekać chwilę”. Oczekuje się, że będę wiedziała, co powiedzieć i jak postępować lub radzić sobie z emocjami. Oczekuje się, że usiądę spokojnie lub wiem, że jeśli czymś rzucę, to może pęknąć… Ale ja nie znam tych rzeczy.

Nie wolno mi ćwiczyć umiejętności chodzenia, pchania, ciągnięcia, zapinania zamka i guzików, podawania, wspinania się, biegania, rzucania lub robienia rzeczy, które wiem, że mogę zrobić. Rzeczy, które mnie interesują i sprawiają, że jestem ciekawa- to rzeczy, których NIE wolno mi robić.

Mam dwa latka. Nie jestem okropna… Jestem sfrustrowana. Jestem zdenerwowana, zestresowana, przytłoczona i zdezorientowana. Potrzebuję żeby mnie przytulić.”

Źródło: ofeminin.pl