Tatiana Andriichuk, która uciekła przed wojną w Ukrainie, szczęśliwie urodziła bliźnięta. W Polsce znalazła troskliwą opiekę i pomoc, ale marzy o powrocie do domu. Jednak nie wszystkie mamy, którym udało się ocalić dzieci, mają do czego wracać. – Jedna z pacjentek tuż przed porodem dowiedziała się, że jej dom, za którym tak tęskni, właśnie został zniszczony – opowiada położna ze Szpitala Klinicznego nr 1 w Lublinie.
Znalazła dom w Polsce, ale chce jak najszybciej wrócić do Ukrainy
– W tym dramacie wojny to mój prawdziwy cud – nie kryje wzruszenia Tatiana Andriichuk, która trzy miesiące temu uciekła przed wojną w Ukrainie, żeby ratować swoje nienarodzone dzieci. Dokładnie tydzień przed Dniem Matki na świat przyszły bliźnięta: Margerita i Roman. Urodziły się w Szpitalu Klinicznym nr 1 w Lublinie.
– To wcześniaczki. Roman ważył zaledwie 1,1 kg, a Margerita 1,8 kg. Takie maluszki. Mogłam ich dotknąć i wziąć za rączkę dopiero następnego dnia po porodzie, bo od razu musieli być przeniesieni do inkubatora. Nie byli w stanie samodzielnie oddychać, co jest bardzo częste u wcześniaków. Teraz nie muszą już być podłączeni do aparatury, ale wymagają jeszcze opieki medycznej – opowiada kobieta.
– Mąż mógł przyjechać z Ukrainy na kilka dni i zobaczyć dzieci, przytulić. To było bardzo wzruszające spotkanie, dużo emocji, łez. Bardzo tęsknię za domem i rodziną. Chciałabym jak najszybciej tam wrócić. Zobaczymy jak to się ułoży, na razie dzieci wymagają jeszcze medycznej opieki. W Polsce znalazłam troskliwy dom, ale nigdy to nie będzie to samo, co ten prawdziwy dom w Ukrainie – przyznaje Tatiana.
Chciała ratować dzieci. Podjęła decyzję o ucieczce
Przez pierwszych kilka dni po wybuchu wojny, z powodu ostrzałów i bombardowań, rodzina Tatiany ukrywała się w piwnicy.
– Na początku nie myślałam nawet o wyjeździe za granicę, sądziłam, że jakoś to przeczekamy. Ale w piwnicy było bardzo zimno, bałam się, że przez takie warunki coś się stanie z ciążą. Sytuacja zaczęła się pogarszać, mówiło się, że Rosjanie mogą zniszczyć miasto. W ludziach narastał strach – wspomina kobieta.
Decyzja o ucieczce z Winnicy i rozłące z rodziną była dla niej bardzo bolesna.
– Wiedziałam już, że muszę ratować dzieci i urodzić w Polsce, ale miałam zostawić w Ukrainie męża i rodziców. Nie da się chyba dobrze opisać tego, co się dzieje z człowiekiem w takiej sytuacji – nie kryje emocji Tatiana.
Cztery dni po wybuchu wojny, przyjechała z siostrą i jej dzieckiem do Polski.
– Szczęśliwie udało nam się znaleźć na facebooku rodzinę w Żyrzynie, która zaoferowała nam dach nad głową. Od początku starali się, żebyśmy poczuły się jak u siebie w domu. Cały czas u nich mieszkamy, ta pomoc jest nieoceniona, jesteśmy im niezmiernie wdzięczne – dodaje kobieta.
Do szpitala w Lublinie trafiają kobiety w różnym stanie
Tatiana była jedną z pacjentek Kliniki Położnictwa i Patologii Ciąży SPSK1 w Lublinie, które uciekły przed wojną w Ukrainie.
– Po wybuchu wojny nie było dnia, żeby nie trafiła do nas jakaś pacjentka z Ukrainy. Teraz sytuacja trochę się ustabilizowała. Jednocześnie na oddziale leżą maksymalnie dwie-trzy kobiety, wcześniej było ich znacznie więcej – opowiada Iryna Meliukh, położna z Kowla, która od dwóch lat pracuje w lubelskiej klinice. Z Ukrainy przyjechała na studia.
– Nie sądziłam, że kiedykolwiek znajdę się w sytuacji, kiedy będę opiekować się pacjentami, którzy doświadczyli wojny. Trafiają do nas kobiety w bardzo różnym stanie psychicznym, zależy skąd i kiedy przyjechały, czego były świadkami. Często mają na wyjazd tylko chwilę, uciekają w pośpiechu, żeby ratować dzieci – opowiada Iryna.
Najczęściej nie mają ze sobą żadnych rzeczy, nawet karty ciąży.
– Nie mają jak się dostać do szpitala, żeby ją odebrać. Wiele szpitali w Ukrainie zostało także zniszczonych, więc jest to po prostu niemożliwe – dodaje położna.
Dom zrównany z ziemią
To wszystko dzieje się w ogromnym stresie i lęku o dzieci.
– Bardzo przeżyłam historię pacjentki, która trafiła do nas aż ze wschodniej Ukrainy, z okolic Doniecka. Jechała do Polski trzy dni w zaawansowanej ciąży. Okazało się też, że jest zakażona koronawirusem. Kiedy trafiła do szpitala, tuż przed porodem dowiedziała się, że jej dom został zrównany z ziemią, że nie ma do czego wracać – wzrusza się Iryna.
– To jest coś niewyobrażalnego. Świadomość, że nie ma czegoś, za czym tak tęsknisz. Bardzo długo rozmawiałyśmy, starałam się jej pomóc, jak tylko mogłam. Rozmowa, zwłaszcza w ojczystym języku, jest w takich sytuacjach bardzo ważna. Kiedy wchodzę do sali i witam się z pacjentkami po ukraińsku, od razu zaczynają się uśmiechać. Staram się, żeby chociaż na chwilę mogły oderwać myśli od dramatycznej sytuacji, w jakiej się znalazły – opowiada położna.
Źródło: parenting.pl
