Nie żyje jeden z najważniejszych przywódców „Solidarności”

Stanisław Śnieg nie żyje. Jeden z najważniejszych przywódców „Solidarności” w Zagłębiu Miedziowym zmarł na kilka dni przed kolejną rocznicą Zbrodni Lubińskiej.

Stanisław Śnieg nie żyje. Wielokrotnie represjonowany opozycjonista, współorganizator manifestacji w Lubinie, a także Kawaler Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski, zmarł w niedzielę w wieku 92 lat.

Stanisław Śnieg nie żyje. Odeszła legenda „Solidarności”

Stanisław Śnieg, będący na emeryturze od 1992 roku, od kilku lat z powodu złego stanu zdrowia nie pokazywał się publicznie, nie brał też udziału w publicznych uroczystościach. O jego śmierci poinformował za pośrednictwem mediów społecznościowych Robert Raczyński, prezydent Lubina.

Wczoraj w wieku 92 lat zmarł Stanisław Śnieg – symbol nieugiętości w stosunku do każdej władzy, która nie szanowała człowieka. Szczere kondolencje dla Rodziny i Najbliższych – napisał na swoim profilu na Facebooku.

Stanisław Śnieg był jednym ze współorganizatorów manifestacji w Lubinie, która dziś znana jest jako „zbrodnia lubińska” lub „wydarzenia lubińskie”. 31 sierpnia 1982 roku w Lubinie chciano upamiętnić rocznicę porozumień sierpniowych pokojową manifestacją. ZOMO otworzyło ogień do zgromadzonych, zginęły trzy osoby: Michał Adamowicz, Andrzej Trajkowski i Mieczysław Poźniak, a kilkanaście zostało rannych. Po latach Stanisław Śnieg napisał książkę „Alarm dla miasta Lubina”. Zmarł niecały tydzień przed 37. rocznicą tych wydarzeń.

Zmarł zasłużony opozycjonista

Stanisław Śnieg urodził się 14 sierpnia 1927 roku w Dubience koło Chełma. Pod koniec lat 50. ukończył geografię na Uniwersytecie Jagiellońskim, później także studia na wydziale geologii Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Przez lata pracował jako nauczyciel. Był też członkiem opozycji antykomunistycznej. Do „Solidarności” wstąpił we wrześniu 1980 roku.

Był wielokrotnie aresztowany i represjonowany. Pierwszy raz trafił do więzienia już w 1956 roku, gdy próbował zorganizować pomoc dla powstańców na Węgrzech. Później aktywnie uczestniczył w działaniach „Solidarności”, m.in. strajkował w Gdańsku podczas protestu pracowników oświaty i służby zdrowia.

Trafiał do więzienia za działalność kolportażową i drukarską. W 1982r. założył „Żądło Robola” – satyryczne pismo podziemne. Od 1992 roku był na emeryturze. Napisał książkę „Alarm dla miasta Lubina”. W 2007 roku odznaczono go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Źródło: pikio.pl